«رافضه» از ماده «رفض» به معنای ترک است و چون پیروان امام امیرمومنان علی همواره وفادار به اهل بیت بوده و خط سقیفه را ترک و از بیعت با ابوبکر سرباز زده اند، از طرف
مخالفان، «رافضه» خوانده شده و حزب سقیفه آن را به رفض و ترک خط متهم نموده اند و آنان را رافضی خواندند.
قیومی لغت دان معروف در ذیل کلمه رفض می نویسد:
«و الرافضه فرقه من شیعه الکوفه سموا بذلک لانهم رفضوا ای ترکوا»
کلام فوق گواه بر این است که شیعیان طبق دلخواه مخالفان خود عمل نکردند، به رفض متهم شدند.
در مجلسی سخن از عشق و محبت به اهل بیت پیش آمد، یک نفر در آن مجلس گفت: در این باره صحبت نکنید که متهم به رفض می شوید.
شافعی، پیشوای شافعی ها که در آن جلسه حضور داشت در جواب، این ابیات را سرود
اذا ذکروا علیا او بنیه تشاغل بالروایات العلیه
و قال تجاوزوا یا قوم هذا فهذا من حدیث الرافضیه
برات الی المهیمن من اناس یرون الرفض حب الفاطمیه
علی آل رسول صلاه ربی و لعنته لتلک الجاهلیه
«هنگامی که ذکر علی و پسران او به میان آمد یکی از میان بانگ برآورد که احادیث رافضیان را کنار بگذارید. من در پیشگاه خدا از مردمی که عشق و دوستی آل فاطمه را رفض و جدایی از حق می شمارند، بیزارم. درود پروردگارم به آل رسول و لعنت او به مردمان جاهل پیشه.»
سوالات ما، حسین تهرانی، ص ۴۶۴
