اعتراض به شکوه حضرت زهرا از ابوبکر و عمر

ابن‏تیمیه در اعتراض به شکوه حضرت زهرا÷ می‌گوید:

علامه حلّى ذکر کرده که حضرت زهرا÷ با ابوبکر و عمر سخن نگفت تا به ملاقات پدرش رفت و به او شکایت کرد؛

ما ذکره من حلفها أنها لا تکلمه ولا صاحبه حتى تلقى أباها وتشتکی إلیه أمر لا یلیق أن یذکر عن فاطمه فإن الشکوی إلیه أمر لایلیق أن یذکر عن فاطمه فإن الشکوی إنما تکون إلى الله تعالى.

این مطلبى است که در شأن فاطمه÷ نیست؛ زیرا شکایت نزد رسول خدا| بردن امرى لایق او نیست، شکوه را باید نزد خدا برد… .([۱])

نقد و بررسی:

قهر و غضب حضرت زهرا÷ با ابوبکر، امرى ثابت و معروف است. بخارى، مسلم و ابن‌حبان از عایشه نقل کرده‏اند که فاطمه÷ در موضوع اختلاف در ارث رسول خدا|، بر ابوبکر غضب کرد و تا هنگام مرگ با او سخن نگفت و چون وفات یافت، شوهرش او را شبانه دفن کرد و هرگز ابوبکر را خبر نکرد و خود بر جنازه حضرت نماز گزارد.([۲])

به علاوه شکایت بردن نزد رسول خدا| در حقیقت شکایت بردن پیش خداست. به همین خاطر می‌بینیم که صحابه در سختى‏ها و ظلم‏هایى که به آنها روا می‌شد، به رسول خدا| پناه برده و شکوه و شکایت می‌کردند که در اینجا به نمونه‏هایى از آنها اشاره می‌کنیم:

1. شکوه حضرت زهرا÷ از خدمت در منزل.([۳])
2. شکوه یکى از صحابه درباره قحطى.([۴])
3. شکوه صحابه از گرانى قیمت‏ها.([۵])
4. شکوه صحابه از فقر و تنگدستى.([۶])
5. شکوه صحابه از عطش در یکى از غزوات.([۷])
6. شکوه جریر از این‏که نمی‌تواند بر اسب بنشیند.([۸])
7. شکوه حذیفه.([۹])
8. شکوه عبدالرحمن‏بن عوف از خالدبن ولید. ([۱۰])

[۱]) ابن‌تیمیه، احمد، منهاج السنهًْ، ج۴، صص ۲۴۳ و ۲۴۴.

[۲]) بخارى، محمد، صحیح بخارى، ج۴، ص۱۵۴۹؛ نیشابوری، مسلم، صحیح مسلم، ج۳، ص۱۳۸۰؛ ابن حبان، محمد، صحیح ابن‏حبان، ج۱۱، ص۱۵۳.

[۳]) بخارى، محمد، صحیح بخارى، ج۳، ص۱۱۳۳؛ نیشابوری، مسلم، صحیح مسلم، ج۴، ص۲۰۹۱؛ شیبانی، احمد، مسند احمد، ج۱، ص۱۳۶.

[۴]) محمد، بخارى، صحیح بخارى، ج۱، ص۳۴۵.

[۵]) ابن حبان، محمد، صحیح ابن‏حبان، ج۱۱، ص۳۴۰.

[۶]) هیثمی، علی، مجمع الزوائد، ج۶، ص۲۱۲.

[۷]) بخاری، محمد، صحیح بخارى، ج۱، صص ۱۳۰ و ۱۳۱؛ شیبانی، احمد، مسند احمد، ج۴، ص۴۳۴.

[۸]) همان، ج۳، ص۱۱۰۴؛ نیشابوری، مسلم، صحیح مسلم، ج۴، ص۱۹۲۵.

[۹]) شیبانی، احمد، مسند احمد، ج۵، ص۴۰۲؛ نسائى، احمد، سنن نسائى، ج۶، ص۱۱۷.

[۱۰]) ابن حبان، محمد، صحیح ابن‏حبان، ج۱۵، ص۵۶۵؛ هیثمی، علی، مجمع الزوائد، ج۹، ص۳۴۹.