ایمان

ایمان در لغت

«ایمان» از واژه اَمِنَ، به معنای آرامش خاطر و زوال دلهره گرفته شده است.([۱])

خلیل‌بن احمد می‏گوید:

ایمان؛ یعنی تصدیق نمودن و مؤمن؛ یعنی تصدیق‏کننده. و اصل آن از ماده «أمن» ضدّ خوف است.

از کلمات ابن منظور در «لسان العرب» استفاده می‏شود که ایمان دو استعمال دارد:

الاِیمانُ‏: ضدُّ الکفر. والاِیمان‏: بمعنى التصدیق.

یکی ضدّ کفر، و دیگری تصدیق، ضدّ تکذیب.([۲])

ایمان در اصطلاح

آیهًْ الله سبحانی می‌گوید:

ایمان؛ عبارت است از اعتقاد به خداوند، جهان آخرت، نبوت و رسالت ‏پیامبر گرامى اسلام|.

این سه، تشکیل دهنده ارکان ایمانند و سایر عقاید به گونه‏اى به آنها باز مى‏گردد.([۳])

ایجی و تفتازانی دو تن از متکلمین برجسته‌ی اشاعره، ضمن نقل اقوال در تعریف ایمان می‌نویسند:

الایمان: تصدیق بالجنان واقرار بالسان وعمل بالارکان.

ایمان به معنی تصدیق به دل و اقرار به زبان و عمل به ارکان می‌باشد.([۴])

[۱]) مفردات، ص۲۵.

[۲]) لسان العرب، ج۱۳، ص۲۱.

[۳]) مرزهاى توحید و شرک، ص ۱۷.

[۴]) مواقف، ج۳، ص۵۲۸.